دررفتگی آرنج چیست؟

دررفتگی آرنج یا جدایی مفصل آرنج، زمانی رخ می‌دهد که استخوان‌های تشکیل‌دهنده مفصل آرنج از مکان خود در می‌آیند. این ممکن است ناشی از اثرات شدید و ضربه‌های مستقیمی باشد که به دست وارد می شود و نیروی وارده به آرنج انتقال پیدا می کند و باعث بیرون زدگی مفصل آرنج می گردد.

این اتفاق به خصوص زمانی که زاویه خمیدن یا چرخش بازو به سمت خارج از حد معمول باشد، احتمال این اتفاق بیشتر است.

فوق تخصص جراح آرنج در این زمان پس از بررسی اولیه و معاینه بالینی پی به آسیب جزئی یا شدت دررفتگی آرنج می برد و درمان مناسب را آغاز خواهد کرد.

دکتر علیرضا فرهمندی یکی از متخصصان به نام و متخصص جراحی آرنج توصیه می کند، پس از اتفاق دررفتگی آرنج خود، سریعاً به مراکز درمانی مطمئن مراجعه نمایید و از درمان های خانگی از طریق معالجین خانگی پرهیز نمایید.

مهمترین علل رایج دررفتگی آرنج چیست؟

علل رایج دررفتگی آرنج عبارتند از:

ضربه ناگهانی و یا اصابت به زمین: حادثه‌های ورزشی یا ضربه مستقیم به آرنج می‌تواند منجر به دررفتگی آرنج شود.

تصادفات:حوادث و تصادفاتی مانند افتادن از ارتفاع یا ضربه در یک حادثه.

چرخش ناگهانی بازو: حرکات چرخشی ناگهانی و نادرست بازو ممکن است باعث دررفتگی آرنج شوند.

ورزش‌های خطرناک: در برخی ورزش‌ها مانند ورزش‌های تماسی و یا کشش بیش از حد دست، احتمال دررفتگی آرنج بیشتر است.

اگر شما یا شخص دیگری فکر می‌کنید که ممکن است دررفتگی آرنج داشته باشید، مهم است فوراً به پزشک مراجعه کنید تا تشخیص دقیق انجام شود و درمان مناسب اجرا شود.

نحوه تشخیص دررفتگی آرنج چگونه است؟

تشخیص دررفتگی آرنج عمدتاً از طریق ارزیابی بالینی و استفاده از تصاویر پزشکی انجام می‌شود. در زیر نحوه تشخیص دررفتگی آرنج توضیح داده شده است:

ارزیابی بالینی:

سوابق پزشکی: پزشک از شما درباره شرایط و حوادثی که ممکن است منجر به دررفتگی آرنج شده باشند، سوالات می‌پرسد.

ارزیابی علائم: پزشک علائم شما از جمله درد، تورم، تغییر شکل مفصل، و محدودیت در حرکت را ارزیابی می‌کند.

بررسی فیزیکی: پزشک مفصل آرنج را بررسی می‌کند و از نظر تورم، درد، و استقرار مفصل ارزیابی می‌کند.

تصاویر پزشکی:

عکس‌های اشعه ایکس (X-ray): این تصاویر برای دیدن استخوان‌ها و مفاصل استفاده می‌شوند و می‌توانند در تایید تشخیص و تعیین میزان دررفتگی و شناسایی شکست‌ها کمک کنند.

اسکن توموگرافی (CT): در برخی موارد، اسکن CT برای تصاویر با دقت بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد، به ویژه اگر عکس‌های ایکس اطلاعات کافی را ارائه ندهند.

تصویربرداری مغناطیس هسته‌ای (MRI): این تصویربرداری برای ارزیابی بافت‌های نرم مانند رباط‌ها و ارگان هسته‌ای استفاده می‌شود و می‌تواند اطلاعات بیشتری درباره خسارت و مصدومیت‌های همراه ارائه دهد.

آرام‌بخشی (بازگرداندن مفصل):

در برخی موارد، پزشک ممکن است آرام‌بخشی استفاده کند تا مفصل را بازگرداند (در مواقعی که مفصل از مکان خود خارج شده است). این معمولاً تحت تأثیر داروها یا بیهوشی انجام می‌شود.

ارزیابی برای عوارض:

پس از بازگرداندن مفصل، پزشک علائم عوارض مانند مصدومیت عروق یا اعصاب را ارزیابی می‌کند و هر نیاز به درمان اضافی را بررسی می‌کند.

مهم است توجه داشته باشید که اگر شما یا شخص دیگری به دررفتگی آرنج مشکوک هستید، به مراکز درمانی مراجعه کنید. تاخیر در تشخیص و درمان ممکن است منجر به عوارض و بازیابی طولانی‌تر شود. تیم درمانی بر اساس ویژگی‌های خاص دررفتگی و مصدومیت‌های همراه تصمیم‌گیری می‌کند.

درمان دررفتگی آرنج به چقدر زمان نیاز دارد؟

زمان مورد نیاز برای درمان دررفتگی آرنج می‌تواند بستگی به شدت دررفتگی، مصدومیت‌های همراه، و پاسخ فرد به درمان داشته باشد. به طور کلی، مراحل اولیه بهبود شامل بازگرداندن مفصل به موقعیت اولیه، کنترل درد و تورم، و ایموبیل‌سازی آرنج می‌شود. در زیر یک زمان‌بندی عمومی برای فرایند بهبود آرایش شده است:

مراحل اولیه (اولین چند هفته):

در اولین فاز، در اسرع وقت ممکن مفصل دررفته معمولاً در اورژانس یا محل درمانی دیگر بازگردانده می‌شود.

استفاده از اسپلینت یا گچ برای ایموبیل‌سازی آرنج به منظور اجازه بهبود در موقعیت صحیح مفصل.

فاز ابتدایی (اولین چند هفته):

در این چند هفته اول، تمرکز بر روی کاهش تورم، مدیریت درد، و اجازه به بافت‌های نرم برای بهبود می‌باشد.

فیزیوتراپی ممکن است آغاز شود تا از خشکی جلوگیری شود و حرکت مفصل حفظ شود.

آرنج ممکن است به صورت ایموبیل شده باقی بماند و استفاده از پیشانی یا بریس ممکن است توصیه شود.

فاز میانی (هفته‌ها تا ماه‌ها):

با پیشرفت ترمیم، تمرینات دامنه حرکت به تدریج معرفی می‌شوند تا حرکت آرنج به‌تدریج بهبود یابد.

تمرینات تقویتی برای عضلات اطراف آرنج برای بهبود استحکام مفصل انجام می‌شود.

مدت ایموبیل‌سازی به تدریج کاهش می‌یابد و استفاده از بازوی مصدوم زیر نظر یک حرفه‌ای افزایش می‌یابد

فاز پیشرفته (ماه‌ها):

در مرحله پیشرفته، دامنه حرکت و قدرت بهبود خواهد یافت.

تمرینات ورزشی و فعالیت‌های وابسته به ورزش‌های خاص ممکن است معرفی شود.

فیزیوتراپی ادامه خواهد داشت و تمرینات خانگی نیز برای بهبود مستمر توصیه می‌شود.

زمان کلی بهبود می‌تواند از چند هفته تا چند ماه متغیر باشد و در برخی موارد، ممکن است زمان بیشتری برای بهبود کامل نیاز باشد.

عواملی که بر زمان بهبود تأثیر می‌گذارند شامل میزان خسارت به بافت‌ها و رباط‌ها، حضور شکست‌ها، و پیروی از پروتکل‌های توانبخشی می‌باشد. مهم است که مشاوره و راهنمایی پزشکان و توانبخشی را دنبال کنید.

راه و روش درمان دررفتگی آرنج چگونه انجام می شود؟

درمان دررفتگی آرنج از چندین مرحله و روش تشکیل شده است که به طور کلی شامل مراحل زیر می‌شود:

آرام‌بخشی (Reduction):

در این مرحله، هدف بازگرداندن مفصل آرنج به موقعیت اولیه است. این معمولاً تحت نظر پزشک یا پزشک اورژانس با استفاده از تکنیک‌های خاص انجام می‌شود.

آرنج ممکن است با استفاده از داروهای آرام‌بخشی یا حتی بیهوشی موضعی نیز آرام شود.

ایموبیل‌سازی (Immobilization):

برای اجتناب از حرکات ناخواسته و ایموبیل‌سازی مفصل، ممکن است از اسپلینت، گچ، یا بریس استفاده شود.

ایموبیل‌سازی به مدت زمان مشخصی ادامه خواهد داشت تا بافت‌ها و رباط‌ها بهبود یابند.

مدیریت درد و تورم:

استفاده از داروهای ضد التهاب و آرام‌بخش برای کاهش درد و تورم.

کم کردن بار مستقیم بر آرنج به منظور کاهش استرس و تحریک بیشتر.

فیزیوتراپی (Physical Therapy):

در فاز اولیه، تمرینات دامنه حرکت تدریجی و تحرک مفصل توسط فیزیوتراپی‌گر.

تمرینات تقویتی برای بهبود قدرت عضلات اطراف آرنج.

افزایش تدریجی استفاده از آرنج و انجام فعالیت‌های روزمره.

پیگیری و مراقبت مستمر:

مشاوره و پیگیری منظم با پزشک یا فیزیوتراپی‌گر.

تنظیم برنامه توانبخشی بر اساس پیشرفت‌ها و نیازهای فرد.

توجه به دقیقترین راهنمایی‌ها و پیشنهادات پزشک بسیار حائز اهمیت است. درمان دررفتگی آرنج نیازمند مراقبت دقیق و توجه به جزئیات است تا بهبود مطلوب حاصل شود و عوارض جانبی کاهش یابد.